เวลา...ทำให้ความรู้สึกบางอย่าง
ตกตะกอนลงไปนอนก้นอย่างแน่นิ่ง
จนเราเองนอนใจว่า...
มันคงจะสลายหายไปแล้ว
จนเมื่อวันหนึ่ง...
วันที่จิตใจของเรา
ได้รับแรงกระทบในแบบเดิมๆ
ความรู้สึกเจ้ากรรมเจ้าเก่า
ก็จะหวนกลับมาอีกครั้ง
เศษละอองของความรู้สึก
ค่อยๆคละคลุ้งฟุ้งกระจาย
จนหม่นมัวไปทั่วทั้งใจ
อย่างยากเกินจะควบคุม
เราไม่สามารถทำสิ่งใดได้เลย
นอกจาก ปล่อย รอ นิ่ง
และเมื่อถึงจุดๆหนึ่ง
เมื่อความรู้สึกเหล่านั้น
ล้มตัวลงนอนอย่างสงบ
เราก็จะหลอกตัวเองได้อีกครั้งเองว่า...
มันหายไปแล้ว
มันจบลงแล้ว